Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑ / Για την 28η Φλεβάρη, πριν την απεργία της 9ης Απρίλη.
[αφίσα που κολλιέται αυτές τις μέρες από τη συνέλευσή μας στην πόλη της Αθήνας]
ΣΗΜΕΙΟ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Η 28η Φεβρουαρίου είναι μια μέρα που δεν θα ξεχαστεί. Το ρήγμα των Τεμπών ενεργοποιήθηκε ξανά, αποκαλύπτοντας κάτω από την επιφανειακή αίσθηση κανονικότητας ένα βαθύ χάσμα που αρνείται επίμονα να γεφυρωθεί. Το κράτος -που υποτίθεται ότι εγγυάται την κοινωνική συνοχή- αποκαλύπτεται ξανά και ξανά ως μια δολοφονική μηχανή ταξικής, ρατσιστικής και πατριαρχικής εξουσίας. Από τα Τέμπη μέχρι την δολοφονία εκατοντάδων μεταναστ(ρι)ών στο ναυάγιο της Πύλου κι από τα σύνορα του Έβρου μέχρι τις γυναικοκτονίες, όχι μόνο αδυνατεί να προστατεύσει την ζωή αλλά αντιθέτως παράγει και αναπαράγει τις συνθήκες που γεννούν τον θάνατο. Η αυταρχική διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας (ιστορικό ορόσημο και παράδειγμα για τις επόμενες κυβερνήσεις) δεν εγγυάται παρά μόνο εκείνες τις κρατικές λειτουργίες και υποδομές που ευνοούν την “ανάπτυξη”, δηλαδή την ένταση της εκμετάλλευσης της εργασίας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, βυθίζοντας όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας σε μια απελπισία που δεν φαίνεται να έχει διέξοδο: ακρίβεια, φόβος, αδικία, διαφθορά, φτώχεια, βία, εξατομίκευση, ανασφάλεια, απουσία οποιασδήποτε μελλοντικής προοπτικής.
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑ
Η 28η Φεβρουαρίου είναι μια μέρα που δεν θα ξεχαστεί. Ήταν μια έκλαμψη που μας θύμισε ότι, αν υπάρχει διέξοδος από αυτήν την βαθιά κρίση κοινωνικής αναπαραγωγής, δεν μπορεί να έρθει από πουθενά αλλού εκτός από τον συλλογικό παράγοντα, την ζωντανή δραστηριότητα των αγωνιζόμενων υποκειμένων που διεκδικούν την είσοδό τους στο προσκήνιο της ιστορίας. Οι διαδηλώσεις της 28ης Φεβρουαρίου, ημέρας άνευ προηγούμενου από τα κάτω εργατικής απεργίας και μαζικής κινητοποίησης, έφεραν στην επιφάνεια τις ανάγκες και τις επιθυμίες ενός πληθυσμού καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων που δεν αντέχει άλλο αυτήν την αθλιότητα δίχως τέλος. Ο δρόμος του ανώνυμου, συλλογικού, πενθούντος και οργισμένου πλήθους ανέδειξε ένα αίτημα για αλήθεια μέσα στο οργανωμένο ψεύδος και την δομική συγκάλυψη της κρατικής-καπιταλιστικής εξουσίας. Ένα αίτημα για δικαιοσύνη μέσα στην καθημερινή εμπειρία των χιλιάδων συστημικών αδικιών που εμφανίζονται ως τυχαίες, μεμονωμένες ή “ατομικές” αποτυχίες. Ένα αίτημα για ανάκτηση του δημόσιου χώρου σε μια πόλη ασφυκτική και αφιλόξενη, που για μερικές ώρες έγινε ένας χώρος γεμάτος δυνατότητες για μια νέα, ριζικά διαφορετική καθημερινότητα.
Σε αυτόν τον δρόμο θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, συλλογικά και από τα κάτω.
re/traverse
για την έξοδο από την απελπισία
Αθήνα, Απρίλιος 2025
