Προκήρυξη που μοιράστηκε την Τετάρτη 20 Νοεμβρίου στην γενική απεργία, κατά την διάρκεια παρέμβασης της συλλογικότητάς μας στο κατάστημα Hondos Center της Ομόνοιας ενάντια στην διαρκή και εντεινόμενη επιθετική-κατασταλτική πολιτική του καταστήματος απέναντι σε άτομα που παίρνουν προϊόντα χωρίς να πληρώνουν αντίτιμο ως καθημερινή πράξη αυτομείωσης του κόστους του κόστους ζωής σε συνθήκες γενικευμένης ακρίβειας, επισφάλειας και επίθεσης στον άμεσο και έμμεσο μισθό.
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε την προκήρυξη σε pdf.
Ακολουθούν φωτογραφίες από την δράση:
Hondos Center: Ένα υπέροχο ταξίδι στο Α.Τ.
Πλησιάζει το τέλος του μήνα, κι απ’ τη μία μετράς αντίστροφα για να πας σούπερ μάρκετ κι απ’ την άλλη τσεκάρεις πόσα σε παίρνει να βάλεις στο ρεύμα και το ίντερνετ; Αναρωτιέσαι αν θα σου κόψουν τη σύνδεση αν δεν βάλεις ολόκληρο το ποσό ή τίποτα; Με λίγο νερό στο σαμπουάν λες θα βγουν άλλα δυο τρία λουσίματα; Περιμένεις περίοδο αλλά δεν έχεις συγχρονιστεί με κάποια προσφορά σε σερβιέτες/ταμπόν; Τα γυναικεία ξυραφάκια και οι αφροί ξυρίσματος έχουν υψηλότερες τιμές από τα ανδρικά λόγω καλύτερων προδιαγραφών; Πας να πάρεις πάνες ή γάλα κι απορείς με το νέο υπερσύγχρονο αντικλεπτικό τους; Ε, μετά βλέπεις την τιμή τους και νά που βγάζει κι αυτό νόημα μες στον καπιταλιστικό παραλογισμό! Λεφτά για σινεμά ή εκδρομή, ούτε λόγος! Είναι σαφές· δεν βγαίνεις οικονομικά, ο μισθός σου αδυνατεί να καλύψει όλες σου τις ανάγκες και γι’ αυτό δεν θα πληρώσεις για όλες…
“Ο κόσμος είναι σκληρός, για τα μαλλιά σου”
*Πιστά στην πολιτική της εταιρείας χρόνια τώρα είναι τα καταστήματα Hondos Center (και όσο πάει όλο κι εντονότερα και άλλα μαγαζιά -Zara, H&M κ.ά.), όπου άμεσα και χωρίς καμία πιθανότητα διαπραγμάτευσης, καλείται η αστυνομία άπαξ και “σε πιάσουν” να έχεις πάνω σου κάτι για το οποίο δεν έχεις πληρώσει. Η βολική γειτνίαση με το αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας σε οδηγεί σε χρόνο dt στο κρατητήριο, μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης σου. Μπαίνοντας στο Α.Τ. Ομόνοιας, σκέφτεσαι ότι το συγκεκριμένο τμήμα έχει εμπλακεί και εμπλέκεται σε περισσότερα περιστατικά βίας (κακοποίησης, δολοφονιών, βασανισμών, βιασμών) από όσα μπορείς να μετρήσεις. Αν είσαι ντόπια όμως και όχι εμφανώς φτωχή, είσαι τυχερή, θα «γλιτώσεις» τα χειρότερα. Με δύο λόγια: δεν σου φτάνουν τα λεφτά και σουφρώνεις; Η πολιτική του Hondos Center γύρω από το αδίκημα της κλοπής σε φέρνει αντιμέτωπη με σχηματισμό δικογραφίας/δίκης.
Η «ελληνική επιχείρηση» Hondos Center, μαζί με την επιτυχημένη συνταγή της μεγάλης κλοπής (δηλαδή της εργασιακής εκμετάλλευσης, εργοδοτικής αυθαιρεσίας και τρομοκρατίας -με απλήρωτες υπερωρίες, μηνιαίες συμβάσεις εργασίας και υπαλλήλους που τα κάνουν όλα), έχει στήσει επιπλέον έναν μηχανισμό αστυνόμευσης: υπαλλήλους που προσποιούνται τους πελάτες, στενή συνεργασία με το αστυνομικό τμήμα, αντικλεπτικά, κάμερες και μάνατζερς-εφαρμοστές της αρχής «ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου»… Ενδεικτικό παράδειγμα τόσο της εφαρμογής αυτού του μηχανισμού όσο και του επιχειρηματικού μοντέλου που προσαρμόζεται στο κλίμα της εποχής και της εκάστοτε περιοχής, αποτελεί το κατάστημα της Ομόνοιας, η οποία σταθερά παρουσιάζεται ως μια περιοχή γκετοποιημένη, βρώμικη, επικίνδυνη, που πρέπει να «καθαρίσει» με επιχειρήσεις σκούπα, αστυνόμευση και καταστολή. Η «επικινδυνότητά» της κατασκευάζεται και αναπαράγεται στον κυρίαρχο λόγο ως αυταπόδεικτη λόγω της παρουσίας στην μεταναστών, ρομά και τοξικοεξαρτημένων ατόμων – εκεί δεν ήταν άλλωστε που ο κοσμηματοπώλης έδρασε “βρισκόμενος σε άμυνα” σύμφωνα με τα πρώτα δημοσιεύματα της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου το 2018; Ωστόσο, το κατάστημα της Ομόνοιας φαίνεται να στοχεύει σε ένα διαφορετικό κοινό, όπως οι τουρίστες, κάτι που φαίνεται από το μάρκετινγκ με ολίγον από Ελλάδα, γιγαντοαφίσα με τις καρυάτιδες στην πρόσοψη του καταστήματος, και τουριστικά εμπορεύματα στο καφέ που βρίσκεται στην Ταράτσα -εκτός των άλλων έχει και ειδικά διαμορφωμένο σπoτ για να βγάλεις αναμνηστικές φωτογραφίες με θέα την ακρόπολη. Οι πρακτικές ελέγχου που εφαρμόζονται στο κατάστημα της Ομόνοιας, έρχονται να υπενθυμίσουν σε ποιους απευθύνεται. Κατά συνέπεια η κοινωνικοοικονομικη τάξη και η φυλή όπου ανήκεις αποτελούν αξιόπιστα προγνωστικά για τον τρόπο με τον οποίο θα σου φερθούν: το κατά πόσο θα σε υποψιαστούν αφού προηγηθεί προφάιλινγκ, το κατά πόσο -εάν και αφού σε πιάσουν- θα έχεις περιθώριο διαπραγμάτευσης ή θα συλληφθείς άμεσα και τελικά θα βρεθείς κατηγορούμενη ενώπιον του νόμου. Κι ενώ ήδη βρίσκεσαι σε μια κατάσταση όπου απουσιάζουν τόσο η οικονομική ασφάλεια όσο κι η δυνατότητα κάλυψης αναγκών, κλέβοντας έρχεσαι αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο της σύλληψης -διαδικασία που σε ‘βγάζει εκτός’ όχι μόνο ψυχικά άλλα και οικονομικά, αφού οδηγείσαι στον φαύλο κύκλο των δικαστηρίων, των κατηγοριών, των ποινών και εξόδων που εντείνουν τη φτωχοποίησή σου καθώς σβήνουν προοπτικές εξόδου σου από αυτήν.
*στίχος της Μαριανίνας Κριεζή για το τραγούδι “Πάμε μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ”
Σε μια συνθήκη όπου το κόστος ζωής αυξάνεται ανεξέλεγκτα σε κάθε πτυχή της κοινωνικής αναπαραγωγής και όπου όλο και δυσκολότερα βγαίνουμε οικονομικά, αναγκαζόμαστε να κατακερματίσουμε την καθημερινότητά μας σε ανάγκες που μπορούμε να καλύψουμε και σε εκείνες που είναι «πολυτέλεια» και πρέπει να τις ξεχάσουμε. Όμως οι ανάγκες μας δεν διαμορφώνονται στο κενό. Η φυλή, το φύλο και η τάξη μας ορίζουν επίσης τι χρειαζόμαστε για να ζήσουμε, ενώ ταυτόχρονα η εφαρμογή του νόμου προσδιορίζεται κάθε φορά στη βάση του παραπάνω τριπτύχου. Άπαξ και κλέψεις, ενεργοποιείται ένα πρωτόκολλο, μια συγκεκριμένη αντιμετώπιση σε συνδυασμό με το συγκεκριμένου νομικό οπλοστάσιο (µαγαζιά, µπάτσοι, δικαστικό σύστηµα) με τον τρόπο εκείνο που αναλογεί στην κοινωνικοοικονομική σου συνθήκη. Αν είσαι άνεργη ή μετανάστης, οι συμπεριφορές και οι διαδικασίες που καλείσαι να διαχειριστείς είναι δυσανάλογες από εκείνες που θα συναντούσε ένας ντόπιος μαγαζάτορας. Την ίδια στιγμή, το κεφάλαιο έρχεται να διαφημίσει και να υποσχεθεί τα πάντα από τη μια, κι από την άλλη σού λέει πως δεν µπορείς να τα έχεις όλα, πως πρέπει να είσαι ικανοποιημένη με όσα έχεις και να μην γίνεσαι άπληστη. Και κάπως έτσι μένεις με ένα πλεόνασμα επιθυμίας και αναποφεύκτα με ένα μόνιμο αίσθημα ανεπάρκειας… Δεν έχει σημασία,που εταιρείες όπως ο Hondos επί δεκαετίες πλουτίζουν αναπαράγοντας στάνταρ ομορφιάς και πουλώντας προϊόντα που υπόσχονται ότι θα κρύψουν τις ατέλειές σου και θα σε κάνουν επιθυμητή και επιτυχημένη· αν δεν φροντίζεις την εμφάνισή σου με τον αναμενόμενο κοινωνικά τρόπο, είτε γιατί δεν μπορείς/βγαίνεις οικονομικά ή γιατί δεν θέλεις, μπαίνεις στο περιθώριο. Αν περισσεύεις, δεν επιτρέπεται να έχεις επιθυμίες, πρέπει μόνο να καλύπτεις τις από τα πάνω προσδιορισμένες βασικές σου ανάγκες με passes και συγκεκριμένα προϊόντα. Πρέπει να συνεχίσεις να κάνεις λίστες στον ύπνο σου και να διαγράφεις ό,τι δεν μπορείς να πληρώσεις. Εάν τολμήσεις να σκεφτείς ότι μπορείς να αποκτήσεις αυτά που υπόσχονται οι διαφημίσεις απαλλοτριώνοντας, ο Hondos θα σου θυμίσει ότι δεν έχεις εισιτήριο για το υπέροχο ταξίδι ομορφιάς.
Μπροστά στην επιδεινούμενη κρίση κοινωνικής αναπαραγωγής, οι μοριακές και συλλογικές αντιστάσεις ανοίγουν δρόμους διαφυγής από την ηττοπάθεια και την ενσωμάτωση της απελπισίας. Σε μια πραγματικότητα όπου από τη μία το κεφάλαιο και οι τακτικές του νομιμοποιούνται ηθικά και κοινωνικά με τις πλάτες του κράτους, ενώ από την άλλη οι επιχειρηματίες επωφελούνται μέσω δικτύων και βρίσκονται στο απυρόβλητο αξιακά και εθιμικά, οι μοριακές κλοπές έρχονται με ντροπή και τιμωρία. Γίνεται έτσι σαφές πως το κράτος έχει το μονοπώλιο του ορισμού και της διαχείρισης του «νόμιμου» και του «παράνομου», ο νόμος καταλήγει να είναι ζήτημα ερμηνείας και κοινωνικής θέσης. Ακριβώς για αυτό και το εκτεταμένο φαινόμενο των κλοπών αποτελεί μια μορφή καθημερινής αντίστασης και μείωσης του κόστους ζωής των καταπιεσμένων, αλλά από εκεί και πέρα στόχος και επιθυμία είναι να αναδεικνύεται η σημασία της στρατηγικής των ανοιχτών οργανωμένων κοινοτήτων αγώνα που θέτουν στο επίκεντρο το ζήτημα της ακρίβειας. Στην κλίμακα αυτή, η κουλτούρα της αυτομείωσης εκφράζεται μέσω συλλογικοτήτων και κοινοτήτων αγώνα που έχουν διαμορφωθεί σε επίπεδο γειτονιάς και συντονίζονται με στόχο αφενός την συλλογικοποίηση του βιώματος της ακρίβειας και αφετέρου τη διαμόρφωση ενός έμπρακτου παραδείγματος αγώνα που επιδιώκει να υπερασπιστεί όλες τις μορφές αμφισβήτησης του εμπορεύματος, της ιδιοκτησίας και του νόμου που τα προστατεύει. Από τις κινητοποιήσεις έως τις αυτομειώσεις και τις απεργίες, όλοι οι τρόποι που προσπαθείς να αντιπαλέψεις την έλλειψη που σου επιβάλλεται είναι δίκαιοι, επειδή είναι διαφορετικοί τρόποι να παίρνεις πίσω τον πλούτο που παράγεις αλλά δεν σου ανήκει. Μπορεί οι ζωές μας να βρίσκονται ακόμα υποθηκευμένες στο κεφάλαιο, αλλά εμείς θα συνεχίσουμε να επιβαίνουμε λαθραία στα ταξίδια που επιθυμούμε. Καταναλωτές αλλά και καταστροφείς του εμπορεύματος ταυτόχρονα, θα βρίσκουμε χίλιους δυο τρόπους να ανατιμάμε τις ζωές μας με τους δικούς μας όρους. Καμία δίωξη σε κόσμο που δεν έχει να πληρώσει μέρος ή το σύνολο του αντιτίμου των ψώνιων του. Στεκόμαστε πολιτικά αλληλέγγυες στις κλέφτρες αυτού του κόσμου!
